How to find your style

A lot of the emails I’m getting from my readers contain a different variations of „hey, how do I find my style?” question. I’m also asked this in every other interview. So far I’ve been trying to avoid giving a proper answer, as I think it’s a very personal issue. But lately I came to conclusion that the name of my blog kind of puts me under an obligation, so here it is a small list of my experiences and ideas in this topic. Please remember that it’s only my subjective opinion – if you’ve been reading my blog for a longer while, you probably already know that my approach to fashion is rather unusual.

Mnóstwo maili, które dostaję od osób czytających mojego bloga, zawiera w sobie pytanie „hej ho, jak odnaleźć swój styl?”. Ta sama kwestia pojawia się w co drugim wywiadzie - do tej pory unikałam odpowiedzi jak mogłam, bo to strasznie rozwlekła sprawa. Niedawno doszłam jednak do wniosku, że nazwa bloga zobowiązuje i przygotowałam zestawienie swoich doświadczeń w tym temacie. To moje spojrzenie na sprawę, jeżeli spędziliście na blogu więcej czasu, to wiecie, że podejście do ubrań mam specyficzne i do wszystkiego lubię mieć system. A jeżeli macie coś do dodania, dodawajcie!

Why even bother with things like finding your own, true style? Isn’t it an unnecessary compartmentalization? I’m far from making anyone giving their way of dressing labels like “romantic but with a twist” or “minimalistic” (which usually has nothing in common with true minimalism). They not only don’t make any sense at all but also sound ridiculously funny. Albeit it’s good to know what we like and what suits us in our own opinion (forget Trinny and Susannah). It can save us a lot of time and nerve. We can stop feeling like a victim of trends and focus on building a functional, well-curated wardrobe, which suits our lifestyle. Besides, having only this type of clothes, which truly reflect our taste, beliefs and aesthetical preferences is a great thing. It makes us feel more coherent and more “us”. As John Galliano once said (we can accuse him of many things, but not of lack of style): “Glamour today is confidence, independence, not giving a damn, going for it and indulging your desires - in fashion, life and living”.

Rehab. The best way to finally discover what we truly like is to cut out all of the diffusions. Stop visiting high street shops, buying fashion magazines and visiting personal style blogs, which show you what’s in chain shops latest collections, for at least a month. Advertising is a powerful tool, it’s not a coincidence that millions of genius people has been working in this industry for years. Let’s face it – a lot of current trends are aesthetically repulsive and no one, apart from a small group of devoted fans (punks, who have been loving studs since forever, Japanese teenagers in platform trainers etc.), would ever even look at them without some marketing tricks involved. By distancing ourselves from it, we are not only avoiding unnecessary expenses, it also makes deciding what we really, really like much easier.

Ale dlaczego tak właściwie zawracać sobie głowę takimi rzeczami? Po co się niepotrzebnie szufladkować? Jestem bardzo daleka od zalecania komukolwiek przypinania sobie dożywotniej etykietki „romantyczna z pazurem” czy „minimalizm” (który zwykle zresztą z minimalizmem nie ma nic wspólnego). Nie tylko nie mają żadnego sensu, ale i brzmią śmiesznie. Warto jednak wiedzieć, co i jak lubimy nosić, co naszym zdaniem do nas pasuje. Pozwala nam to zaoszczędzić sporo czasu i nerwów, możemy przestać się miotać między trendami i skupić się na tworzeniu funcjonalnej, wyrazistej garderoby, która będzie odpowiadać potrzebom prowadzonego przez nas trybu życia. Poza tym posiadanie ubrań, które naprawdę odzwierciedlają nasze przekonania i preferencje estetyczne jest świetną sprawą, pozwala nam się poczuć bardziej spójnie. Jak powiedział John Galliano, któremu można wiele zarzucać, ale na pewno nie brak stylu: “Glamour today is confidence, independence, not giving a damn, going for it and indulging your desires - in fashion, life and living”. 

Detoks. Najlepszą metodą na odkrycie tego, co tak naprawdę nam się podoba, jest odcięcie się od rozpraszaczy. Zróbmy sobie przynajmniej miesięczną przerwę od chodzenia po sieciowych sklepach, oglądania nowości w gazetach i odwiedzania blogów pokazujących ciuchy z najnowszych kolekcji. Reklama (w najróżniejszych formach) to potężne narzędzie, nie bez powodu sztaby supermózgów pracują w tej branży od lat. Spójrzmy prawdzie w oczy – spora część trendów to estetyczne koszmarki i nikt, poza małą grupą zajawkowiczów (metale, którzy od zawsze nosili ćwieki, japońskie nastolatki dreptające w trampkach na platformach) nie spojrzałby na nie bez promocyjnych sztuczek. Nie dość, że unikniemy niepotrzebnych zakupów, to jeszcze łatwiej będzie nam zdecydować, jakie ubrania naprawdę uważamy za ładne.

Hamster mode on. Collect! No, not clothes, but inspirations. Save pictures of outfits you liked, take photos of whatever draws your attention on the street (since I moved to London, I’m not going anywhere without a little camera in my bag), make print screens with a film characters, whose style you admire. You can save it all on your computer, but I prefer not to overload my hard drive and simply use Pinterest. It’s good to be quite critical about your choices and resist the temptation of adding something just because the photo has good lightning or the model is cute (aka Tumblr trap).

Analyze and copy/paste. Think about what you liked about the pictures you’ve collected. Was it about the clothes or maybe more about the way a person wears them and the general atmosphere? Take a look at friends or acquaintances whose style you marvel – pictures often fail to capture this indefinable “fashion charisma”. I’m not encouraging you to blatantly copy anyone, but there’s nothing wrong with choosing the best from other people’s style, mixing it all together and applying the result into our own manner. I always feel that I’m composed of pieces of people who inspire me (however drastic and bloody it sounds), books I’ve read, films I’ve watched and places I’ve traveled to. 

Chomik mode on. Zbieraj! Bynajmniej nie ciuchy, ale inspiracje. Zapisuj zdjęcia strojów, które Ci się spodobały, fotografuj to, co przyciągnie Twoją uwagę na ulicy (odkąd mieszkam w Londynie, nie ruszam się z domu bez małego aparatu), szukaj kadrów z filmów, w których spodobała Ci się jakaś postać. Można zapisywać to wszystko w specjalnym folderze, ale ja wolę nie zapychać niepotrzebnie dysku i organizuję wszystko z pomocą Pinteresta. Warto być dość krytycznym i opanować chęć dorzucenia czegoś do folderu tylko dlatego, że zdjęcie jest ładne, a modelka wyjątkowo zgrabna.

Analizuj i naśladuj. Zastanów Cię czemu zdjęcia z poprzedniego punktu Ci się spodobały. Czy chodzi o same ubrania, czy raczej o sposób, w jakie dana osoba je nosi i jej ogólną aurę? Podpatruj osoby z najbliższego otoczenia, których styl Ci się podoba – zdjęcia często nie oddają tej nieuchwytnej „ubraniowej charyzmy”. Nie zachęcam do ślepego kopiowania, ale nie ma nic złego w wyszukiwaniu najbardziej „naszych” elementów u wybranych przez nas „ikon” i miksowaniu ich ze sobą w odpowiadający nam sposób. Zawsze mam wrażenie, że jestem poskładana z „kawałków” ludzi, którzy mnie inspirują, jakkolwiek krwawo by to nie brzmiało, książek, które przeczytałam czy filmów, które zobaczyłam.

Now you have to ask yourself one very important question – how do you want to look like and simply start looking like that. Consider all of the elements I stated before and put your vision together. It’s an important step, so try to think outside the box, but always stay true to yourself. You have to feel good in whatever you’re wearing. A funny and rewarding way to do this is to write down the schedule of your future wardrobe. What do you want to have there, how many pieces do you need? If you’re talented enough (I’m not!), you can even try to draw it. It this task seems overwhelming to you, it means that you have/want to have way too many clothes. You don’t need much for your wardrobe to be optimal and functional; it’s all about curating it right. Maybe you already have some of your dream pieces, but you’ve forgotten about them as they lie crumpled at the bottom of your closet. The rest of missing elements has to be found. It takes time to make it work, but we don’t want any compromises. And it’s fun!

Here and now. I hear statements like „if I was rich enough, I’d have perfect style and amazing clothes” pretty much all the time. The problem is that you’ll probably never be “rich enough”, no matter how much money you earn. You have to live your life now, so just gird up your loins and start right away. Besides, price is a relative issue and when you stop buying tones of “cheap” clothes in high street shops, it often turns out that you can afford much more expensive clothes – from time to time. I wouldn’t suggest buying clothes, which are evidently out of our budget though. All that saving process and sacrifices can make us treat the item with too much care and apprehension. In a result it starts owning us. Clothing should make us feel happy, not stressed out. 

Teraz musisz zadać sobie jedno bardzo ważne pytanie... Znany cytat z polskiej komedii uważam za uniwersalną prawdę życiową, do zaaplikowania w każdej dziedzinie. W tym momencie musimy wziąć pod uwagę wszystko, co zrobiliśmy wcześniej, wyobrazić sobie całościowo jak chcielibyśmy wyglądać i po prostu zacząć tak wyglądać. Ciekawym i przynoszącym dużą frajdę sposobem jest rozpisanie sobie swojej nowej garderoby idealnej (bardziej uzdolnieni plastycznie mogą rysować). Zastanówmy się jakie elementy chcielibyśmy mieć, pamiętając o tym, że powinny ze sobą współgrać. Warto też pomyśleć o tym, jakiej ilości ubrań potrzebujemy, żeby nasza garderoba była optymalna i funkcjonalna. W przypadku szaf zagraconych często okazuje się, że sporą część wymarzonych rzeczy już mamy, tylko przestaliśmy je zauważać. Na koniec wystarczy tylko znaleźć brakujące elementy. To może zająć sporo czasu, ale przecież nie chcemy kompromisów i średniactwa. Poza tym to nie wyścig, tylko przyjemność!

Tu i teraz. Często słyszę różne wariacje zdania „jak będę bogata, to będę miała świetny styl i super ciuchy”. Problem w tym, że zawsze wydaje się że „to jeszcze nie teraz”. Jestem za życiem chwilą, liczy się to, co w tym momencie, najlepiej więc zebrać się w sobie i po prostu zacząć. Poza tym cena ubrań to sprawa bardzo relatywna i często okazuje się, że gdy przestajemy kupować sterty przecenionych szmatek, których nigdy nie włożymy, nagle okazuje się, że stać nas na dużo droższe ubrania niż przedtem – raz na jakiś czas. Nie polecam jednak kupowania ubrań bardzo drogich, których cena znacznie przewyższa nasze możliwości finansowe. Poniesione wyrzeczenia mogą sprawić, że zakupioną rzecz będziemy traktować z przesadną troską czy nawet obawą i w efekcie to ona zacznie posiadać nas. Ubrania mają nam służyć, a nie generować stresy.

30 days challenge. It’s a fun and easy task to verify the whole process. For 30 days try to wear only those outfits, which make you feel perfect and are consistent with your previously stated vision. It’s best to take daily pictures. They don’t have to be Vogue quality shots, a photo taken with your phone in the mirror is just enough. Keep them all in one place and it’ll become much easier for you to notice the determinants of your genuine personal style. Such base is also helpful when you have one of those “I have nothing to wear days”. As for the rest of your clothes, you probably won’t wear them ever again, so you can already start thinking how to get rid of them. 

Balance is a key. When it comes to style, there are no strict rules whatsoever, which I think is great. Still, there are some proven tips, which can work in most cases. One of them is a matter of balance, which is very popular among enthusiast of so called “French chic”. No matter what our style is like, it’s always good to consider the high and low mix, wearing more dressy elements with the casual ones. Red lipstick with an oversize, grey t-shirt, golden watch worn with a men’s shirt, girly dress with a pair of sneakers – you’ve got the idea.

30 days challenge. Żeby zweryfikować cały proces, warto podjąć się prostego miesięcznego wyzwania i przez 30 dni wybierać tylko takie zestawy, w których czujemy się idealnie i zgodnie z wybraną przez nas wizją. Dobrze jest robić zdjęcia, wystarczy telefonem, i zapisać je w jednym miejscu – nie tylko łatwiej nam będzie zauważyć wspólne punkty i zależności, ale i możemy taką bazę pomysłów w krytycznych momentach pt. „nie mam co na siebie włożyć”. Na koniec drastyczna prawda – całej reszty naszych ubrań (zimowe kurtki, pianki do nurkowania i weselne sukienki się nie liczą), które nie pojawiły się w 30-dniowym zestawieniu, możemy się spokojnie pozbyć. 

Balans. W kwestii stylu uniwersalne prawdy nie istnieją, i bardzo dobrze. Są jednak pewne sprawdzone wskazówki, które działają w większości przypadków. Jedną z nich jest kwestia równowagi naszego stroju, spopularyzowana przez zwolenniczki tzw. „francuskiego szyku”. Niezależnie od tego, co lubimy nosić, warto rozważyć wymieszanie bardziej strojnych elementów z tymi codziennymi. Czerwona szminka z luźnym, szarym t-shirtem, złoty zegarek do męskiej koszuli, trampki do dziewczęcej sukienki – wiecie o co chodzi.

I'm wearing Miss Selfridge dress, Zuzia Górska bag and Swatch watch

A little fashion paradox – when it comes the personal style, the best source of fresh and unique ideas is pretty much everything, which is not connected to fashion. Transferring ideas from other industries, even the most hackneyed ones, usually gives us surprisingly innovative effects. My fellow blogger Harel wrote about copying birds and I’ve been constantly inspired by Scout uniforms and everything what’s connected with trappers, wanderers and mountain hiking. It can be literally anything – we just need to remember to apply those elements into our style when we’re truly passionate about them, not at the moment when we see them on a runway or a brand lookbook. Otherwise they stop being “ours” and the freshness effect is gone. 

You can’t buy style, but you can work it out. Sometimes it’s not that easy, but I’m pretty sure that 99% of people can manage to do this on their own. It’s worth spending some time on it, when you do it right, you’ll probably never have clothing dilemmas when you’re already being late again. Just remember to always keep your eyes open for potential updates, Leaving your comfort zone once in a while often brings interesting effects and won’t let us get bored.

Mały paradoks - doskonałą kopalnią pomysłów na stroje jest to wszystko, co z modą nie ma najmniejszego związku. Przenoszenie pomysłów z innych dziedzin, gdzie mogą być choćby i najbardziej oklepane i oczywiste, daje zaskakująco świeże efekty. Harel pisała o ptakach. Mnie nieustannie inspirują uniformy skautów i wszystko, co związane z oldschoolowym, tatrzańsko-górskim klimatem. To może być naprawdę cokolwiek – ważne jest tylko to, żeby aplikować te elementy do naszych strojów, kiedy naprawdę mamy na nie zajawkę, nie dopiero gdy zobaczymy je w gazetach i na wybiegach. Wtedy przestają być „nasze” i efekt świeżości nie działa. 

Stylu nie można kupić, ale można go wypracować. Jednym przychodzi to łatwiej, innym trudniej, ale jestem przekonana że 99% ludzi może sobie z tym spokojnie poradzić na własną rękę. Warto raz, a dobrze poświęcić trochę czasu, żeby móc nie zastanawiać się nadmiernie nad swoim ubiorem w chwilach, kiedy nie mamy na to czasu czy ochoty. No i zawsze powinniśmy mieć oczy otwarte na potencjalne uaktualnienia – wyjście raz na jakiś czas z naszej strefy komfortu często przynosi ciekawe efekty i nie pozwala nam się znudzić.