Marseille, France part II

Today I'd like to show you second part of my pictures from Marseille, France, where I went for a short trip a couple of weeks ago. You can find the first one here. I've decided to start with a few pictures of coffee places, as due to the freezing cols they played quite an important role during our stay. Now, when I'm back in London, I really miss those spacious cafés, where one can have a lazy cup of tea over a magazine or a book without getting stressed and feeling bad for people quieuing outside and have a real, homemade cookie instead of a piece of cake in a plastic box. I don't entirely miss the fondant au chocolat, a dessert you can see on the picture. The first bite was nice, but straight after it nearly killed me with sugary over-chocolateness. And note that I'm a person, who could easily eat a whole bar of chocolate.

Dzisiaj chcę pokazać Wam drugą część relacji z Marsylii, pierwszą znajdziecie tutaj. Postanowiłam zacząć od kilku zdjęć z kawiarni, bo z racji niesprzyjającej pogody odgrywały one sporą rolę w trakcie naszej małej wyprawy. W Londynie tęsknię za przestronnymi, trochę leniwymi lokalami, w których można spokojnie poczytać gazetę nad filiżanką herbaty, gdzie nie mamy wyrzutów sumienia patrząc na tłoczącą się przed wejściem kolejkę, a z lodówki nie straszą zapakowane w plastik ciastka. Niekoniecznie tęsknię natomiast za fondant au chocolat, deserem, który widzicie na ostatnim zdjęciu. Pierwszy kęs był świetny, ale zaraz potem stężenie czekolady i słodkości mnie pokonało - a pisze to osoba, która bez problemu mogłaby poradzić sobie z dużą tabliczką mlecznej czekolady naraz.

Here you can see one of my favourite parts of the city, Noailles, a multicultural district, where I felt like I was on a Moroccan market - stands with fresh fruit and veggies, dozens of tiny little shops selling everything from soup to nuts and delicious North African food sold on the streets. My personal hit was the Moroccan Maakouda, a spongy potatoe pancake, seasoned with cummin and tumeric. Yum!

Jedną z moich ulubionych części miasta jest bez wątpienia Noailles, multikulturowa dzielnica, w której czułam się jak na marokańskim targu. Stragany ze świeżymi owocami i warzywami, dziesiątki sklepików ze wszystkim i pyszne północnoafrykańskie jedzenie sprzedawane na ulicach. Moim osobistym hitem okazała się marokańska maakouda, pulchny ziemniaczany placek doprawiony kurkumą i kuminem sprzedawany za 1 euro. Pycha!

Our another great discovery in Noailles was Saladin Epices du Monde, seventy years old shop selling spices from all over the world, looking like straight out of oriental fairytale. It also reminded me a bit of a Harry Potter-like mysterious place, selling ingredients for elixirs. Anyways, it wasn't easy to pull me out of there. Apart from fragnant spices, big blocks of chocolate or black soup there were a lot og things I couldn't even name. If I had more place in mu luggage (eh, delights of traveling with hand luggage only), I'd love to do some surprise shopping. Finally, with a lot of regrets, we limited ourselves down to some harissa and chalva only (it was delicious!). If I ever visit Marseille again, it'll be the first place where I'll go.

Kolejnym odkryciem w dzielnicy Noailles był Saladin Epices du Monde, siedemdziesięcioletni sklep z przyprawami z całego świata, jakby wyjęty z jakiejś orientalnej bajki. Trochę przypominał mi też sklep ze składnikami do eliksirów rodem z Harry'ego Pottera. Mówiąc krótko, ciężko mnie było stamtąd wyciągnąć. Oprócz pachnących przypraw, wielkich bloków czekolady czy czarnego mydła było tam mnóstwo rzeczy, których nawet nie umiałam rozpoznać. Gdyby nie ograniczenia bagażowe (ach, to podróżowanie z podręcznym), chętnie zrobiłabym zakupy-niespodziankę. W końcu z żalem ograniczyłyśmy się z Anną do harissy i chałwy (była genialna!), ale jak jeszcze kiedyś odwiedzę Marsylię, będzie to pierwsze miejsce, do którego się skieruję.

Saladin Epices du Monde, 10 Rue Longue des Capucins, 13008 Marseille

Through all our stay I had a crave for a real coucous, which I haven't eaten since my journey to Morocco. We asked the owner of the flat we were staying at about the best couscous places and for our last meal before leaving Marseille we went to La Goulette, Tunisian restaurant at the edge of Noailles district. Girls decided to give merguez a try (it's a type of spicy sausage) and I picked my favourite version with lamb. The food was delicious and the atmosphere in the restaurant was winsome. Chantal has made a splash with her huge, medium format camera and everyone in the restaurant, from chiefs to customers, wanted to pose for her. She with her pockets full of napkins with phone numbers.

Przez cały wyjazd miałam ochotę na prawdziwy kuskus, którego nie jadłam od czasu wyjazdu do Maroka. Podpytałyśmy o dobre miejsca właściciela mieszkania, w którym się zatrzymałyśmy, i na nasz ostatni posiłek przed opuszczeniem Marsylii udałyśmy się do La Goulette, tunezyjskiej restauracji na obrzeżach dzielnicy Noailles, specjalizującej się właśnie w kuskusie. Dziewczyny wybrały wersję z pikantnymi kiełbaskami merguez, ja zdecydowałam się na ulubioną jagnięcinę. Jedzenie było pyszne, a atmosfera w restauracji ujmująca - Chantal zrobiła furrorę swoim wielkim średnioformatowym aparatem, i obsługa, i goście chętnie pozowali jej do zdjęć, zebrała też pokaźną ilość serwetek z numerami telefonów.

La Goulette, 1 Rue Pavillon, 13001 Marseille

One of this trip's highlights was our expedition to the northern part of the city, which was quite accidental - one of our classmates, Sally, send us a link to an article in The Guardian, focused on French alternative city guides and that's how we have found out about The Greeters. We choose this particular trip from their wide offer, because we became fascinated with this diverse district, usually ignored in the official city guides, known mostly for the drug gangs' wars and burning cars. 

We were expecting a short stroll around a council estate, but we've surprisingly found ourselves on a few hours long, fascinating walk with Julie and Fabienne. We wandered mostly around the hill full of creatively shaped houses, built from tiles, one almost on top of each other by the emigrants from different parts of the world at the beginning of the century. 

The history of this district is incredibly rich and telling you about it would take me a lot - and I know what I'm talking about here, last Thursday my fifteen minutes presentation about the walk in the class evolved into two hours long discussion. I won't spoil this surprise, but make sure you contact The Greeters and visit this place if you have a chance. When the sun began to hide behind the hill, we've decided to take a short cut and walk down directly across the wild part of the hill. It took us an hour to force our way through the Medditerranean bush, jumping over walls and climbing on fences included. As you can guess, I enjoyed this part just as much as the main walk.

Jednym z ciekawszych momentów była też wyprawa do północnej części miasta, gdzie znalazłyśmy się właściwie przez przypadek - ktoś ze znajomych z roku podesłał nam artykuł w The Guardian, opisujący działania francuskich alternatywnych przewodników miejskich. Tym sposobem trafiłyśmy na The Greeters i zdecydowałyśmy się odkryć z nimi północną dzielnicę, źródło wielu problemów miasta, słynącą z wojen narkotykowych gangów i płonących samochodów. 

Spodziewałyśmy się przechadzki po blokowisku, a trafiłyśmy na wspaniały, kilkugodzinny spacer z Julie i Fabienne, które oprowadziły nad po wysokim wzgórzu, pełnym domów o dziwnych kształtach. budowanych z kawałków dachówek przez osiedlających się tam początkiem XX wieku emigrantów. Historia tej dzielnicy jest naprawdę fascynująca i opowiadanie o niej zajęłoby naprawdę sporo - wiem co mówię, bo w zeszły czwartek piętnastominutowa prezentacja na zajęciach rozciągnęła się nam do dwugodzinnej dyskusji. 

Nie będę Wam więc psuć niespodzianki, ale jeżeli będzie mieli okazję być w Marsylii, koniecznie skontaktujcie się z Greetersami i wybierzcie na północ. Kiedy słońce powoli zaczęło chować się za horyzontem, postanowiłyśmy wrócić na skróty, w poprzek dzikiej części wzgórza, fundując sobie godzinne przedzieranie się przez środziemnomorski busz, skakanie przez mury i przechodzenie przez płoty. Jak się pewnie domyślacie, ta część podobała mi się chyba jeszcze bardziej niż sam spacer.

And three Anna's pictures (thank you for letting me use them!), taken with her film camera:

And last but not least, my two favorite pictures from the trip. I took them in a tiny little coffee place in the northern district. The owners are an Armenian couple, Marcel and Marguerita. They know Julie well and we were also treated like old, long-lost friends. We took pictures together, played with their dog, they didn't even let us pay for our drinks. In the opposite corner of the room were a group of Turks playing their afternoon round of okey. But for our tight schedule, I'd vanquish them in no time - I spent half of my childhood playing Rummikub with my grandfather.

A na koniec dwa moje chyba ulubione zdjęcia z wyjazdu. Zrobiłam je w małej kawiarence przy dworcu w północnej części miasta, prowadzonej przez armeńskie małżeństwo Marcela i Margueritę. Dobrze znają się z Julie, a i nas potraktowali jak starych znajomych - nie obyło się bez pamiątkowego zdjęcia, obowiązkowej zabawy z psem w ogrodzie i twardej odmowy przyjęcia zapłaty za kawę i herbatę. W przeciwległym kącie siedziała spora grupa mieszkających w sąsiedztwie Turków, rozgrywających popołudniową partyjkę okeya. Gdyby nie nasz napięty plan, nie mieliby ze mną szans - połowę dzieciństwa spędziłam grając z dziadkiem w Rummikuba.