Taking pictures of people - street photography

Market sellers in Ollantaytambo, wearing amazing Peruvian hats

Almost every time I post pictures of people someone asks me how do I take those pictures. Usually the question is followed by a statement like “I would like to do it, but I don’t have the guts”. So I decided to describe my ways and experiences. Today I will share the theoretical part, which is the most important in my opinion, and I will leave the practical tips for the next time. 

“Pictures of people” is quite a broad and rather controversial topic. In this post I want to focus on the so called street photography. It seems problematic for many people, that if you inform the people around of your wish to take a picture it usually ruins everything. People start to pose, act unnaturally or leave whatever they were doing and the whole scene that we liked before falls apart. Candid street photography includes all those pictures that let us observe the life of a given neighbourhood - sellers talking on a busy market or bankers hurrying to work in the City of London. I’m not sure how the opponents of such spontaneous photos imagine the process of asking everyone that happen to be caught in the frame for permission. Chasing every single person or shouting out an announcement like “excuse me, I’m going to take a picture” don’t seem to have much sense.

Niemal za każdym razem, kiedy na blogu pojawiają się zdjęcia ludzi, ktoś pyta mnie, jak właściwie takie zdjęcia robię. Zwykle zaraz później pojawia się stwierdzenie “też bym tak chciał/a, ale nie mam odwagi”. Postanowiłam wiec opisać moje doświadczenia i sposoby działania. Dzisiaj podzielę się z Wami częścią bardziej teoretyczna, moim zdaniem najważniejsza, a praktyczne wskazówki zostawię sobie na następny raz. 

“Zdjęcia ludzi” to bardzo szeroki temat, do tego mocno kontrowersyjny - w tym poście skupię się na tak zwanej fotografii ulicznej. Problematyczny dla wielu osób jest fakt, że to taki typ zdjęć, gdzie uprzedzenie otoczenia o zamiarze zrobienia zdjęcia zwykle rujnuje całą scenę. Ludzie zaczynają pozować, zachowywać się nienaturalnie, zostawiają to, co wcześniej robili i cały charakter kadru, który ujął nas wcześniej, zupełnie znika. To wszystkie te zdjęcia, na których możemy zaobserwować życie danej okolicy - sprzedawców rozmawiających na ruchliwym targu czy biegnących do pracy bankierów w londyńskim City. Nie jestem pewna, jak przeciwnicy tego typu spontanicznych zdjęć wyobrażają sobie proces pytania wszystkich, którzy mają szansę załapać się w kadr, o zgodę. Ani bieganie za każdą osobą po ulicy, ani wykrzyczane z krawężnika ogłoszenie “przepraszam bardzo, będę teraz robić zdjęcie” nie wydają się mieć zbyt dużo sensu.

This boy felt asleep while waiting for his mum to finish her work at the San Pedro market in Cusco

I often hear that taking pictures in the street when people are in the frame and their faces are recognisable is breaking the law - here a mysterious act on privacy protection is usually quoted. To everyone’s disappointment I will say that in most countries (there are exceptions, though, like France) there are no regulations that would forbid taking such pictures in public spaces without asking for permission, assuming, of course, that we don’t plan to use them for commercial purposes. In practice, such regulations would make illegal things like typical touristic pictures that people take of themselves or buildings, as there’s always someone unexpected in the frame, or security cameras and many other things - nowadays the lenses are aimed at us on every corner. 

While we are at the topic of privacy, we often hear the stories of people whose lives got complicated because someone has took a photo of them while they were doing things they not necessarily should’ve been doing, or were somewhere they shouldn’t be. Not to be hollow - under my post from Madrid one of the Readers has told such a story. I don’t understand why blame a person who unknowingly documented one situation or another - maybe it would be better to think whether loading a bag with a dead body to the trunk in a public car park is really such a great idea.

Często słyszę też argument, że robienie zdjęć na ulicy, gdy w kadrze znajdują się ludzie i możemy rozpoznać ich twarze, narusza prawo - tutaj zwykle przytacza się jakąś tajemniczą ustawę dotyczącą ochrony prywatności. Ku rozczarowaniu wszystkich rzucających paragrafami napisze, że w większości krajów (choć są wyjątki, na przykład Francja) nie ma żadnych regulacji, które zabraniałyby nam robienia tego typu zdjęć w miejscach publicznych bez pytania o zgodę, zakładając oczywiście, że nie planujemy wykorzystywać ich komercyjnie. W praktyce taki przepis delegalizowałby typowe turystyczne zdjęcia, które ludzie robią sobie lub zabytkom, tam przecież zawsze ktoś nieplanowany zaplącze się w kadr, działanie kamer ochrony i mnóstwo innych rzeczy - obecnie niemal na każdym kroku jest w nas wycelowany jakiś obiektyw. 

Skoro już mówimy o prywatności, to często przytacza się tez historie o ludziach, których życie mocno się skomplikowało, bo ktoś uwiecznił ich kiedy robili coś, co nie do końca powinni byli robić albo byli w miejscu, w którym niekoniecznie powinni się znajdować. Żeby nie być gołosłowną - pod moich postem z Madrytu jedna z Czytelniczek opisała w komentarzu taką właśnie historię. Nie bardzo rozumiem obarczanie odpowiedzialnością osoby, która nieświadomie taką czy inną sytuację udokumentowała - może lepiej byłoby zastanowić się czy ładowanie worka z ciałem do bagażnika na miejskim parkingu to faktycznie taki dobry pomysł.

Little boy wearing traditional Peruvian mask, playing with a rope and looking scarry. He gave us goosebumps!

A few years of taking pictures have taught me that the way other people react to us while we shoot them heavily depends on our attitude and behaviour. And even though I don’t ask anybody for permission while taking pictures of regular street plans, it doesn’t mean I lurk by the wall like a spy. Usually I just stroll looking around and take pictures when I notice something interesting. If any of the people in the frame notices me, which usually happens, I just smile or say “hello”. It often ends with a nice conversation. If someone didn’t wish to be in the picture, though, I would simply delete it, because even the greatest shot is not worth somebody’s regret or resentment. Such a situation has never happend to me in any country, though. I’m particularly careful while shooting children and then I care to be noticed before I take a picture. In the UK people are really obsessed about it, and even though as a woman I’m not so ill at ease, I always pay attention to it. 

It’s a totally different case with close-up portraits and photos focused on particular people. Then I just come up, chat and after a few sentences I ask for a possibility of taking a picture. The interaction not only lets us get the permission, but also influences the shot itself. I often photograph markets of all kinds, stalls or interiors of peculiar shops - then I usually try to buy something small like water or a fruit, not only to pay court but also repay in a way. Sometimes people ask me to send them the photo by email and I always care to actually send the pictures.

Kilka lat robienia zdjęć nauczyło mnie że to, jak zostaniemy odebrani przez osoby będące obiektem naszych zdjęć, zależy w głównej mierze od naszego nastawienia i zachowania. I mimo że, jak wspominałam, przy fotografowaniu ogólnych, ulicznych planów nie pytam nikogo o pozwolenie, nie oznacza to też że czaję pod murami jak Szpieg z Krainy Deszczowców. Zwykle po prostu spaceruję, rozglądając się dookoła i robię zdjęcie, kiedy zauważę coś interesującego. Kiedy któraś z osób w kadrze mnie zauważy, a zwykle tak się dzieje, po prostu się uśmiecham czy mówię “dzień dobry”, często kończy się to wymianą paru zdań, zazwyczaj bardzo miłą. Gdyby jednak ktoś nie życzył sobie być na zdjęciu, to po prostu bym je skasowała, bo nawet najlepsze ujęcie nie jest warte czyjegoś poczucia żalu czy rozgoryczenia. Jednak nigdy jeszcze, w żadnym kraju, nie przydarzyła mi się taka sytuacja. Szczególnie uważam przy fotografowaniu scen z dziećmi i wtedy już dbam o to, żebym była zauważona przed zrobieniem zdjęcia. W UK jest na tym punkcie prawdziwa obsesja i chociaż jako kobieta nie jestem aż tak bardzo na cenzurowanym, to i tak zawsze zwracam na to uwagę. 

Zupełnie inną sprawą są bliskie portrety i fotografie skupione na konkretnych osobach. Wtedy po prostu podchodzę, zagaduję i po kilku zdaniach pytam o możliwość zrobienia zdjęcia. Taka interakcja nie tylko pozwala nam uzyskać pozwolenie, ale i pozytywnie wpływa na samo zdjęcie. Często fotografuję różnego rodzaju targi, stragany, wnętrza osobliwych sklepów - wtedy zwykle staram się najpierw kupić coś drobnego, jak woda czy kilka owoców, żeby nie tylko wkupić się w łaski, ale i w pewien sposób odwdzięczyć. Zdarza się też, ze ktoś prosi mnie o podesłanie zdjęcia mailem i wtedy pilnuję się, żeby zawsze faktycznie je wysłać.

Children in Aguas Calientes playing on a street and trying to ride a dog, who seemed quite happy about it

We could discuss the whole “to ask or not to ask” thing for long time, but the more important question is the motivation that stands behind our decision whether to take a picture of something or not. And as far as fashion bloggers tend to photograph only pretty and shiny things, it’s a matter of honour for the beginning “street photographers” to only shoot what is poor and dirty. There are few things that annoy me more than “artsy” pictures of the homeless sleeping in the sidewalk, snapped with a long-focus lens, so that you didn’t have to get too close, necessarily processed to black&white. It really infuriates me and, putting aside the ethics of such behaviour, I think it’s plain abuse. This cheap, flashy play with emotions makes me sick. Such pictures are simple to shoot, they don’t pose a challenge and there are too many of them in the world already - so let’s not take more. 

I’m not saying that shooting homeless or afflicted people is wrong in itself, I’ve seen some great projects of photographers working in such environments, but there is a huge difference between someone executing a thought-out project or documenting their work with a given society and someone who snaps a photo out of habit only to decorate it with a vignette and post to Facebook “Name Surname Photography” fan page. 

O kwestiach pytania czy niepytania o pozwolenie można długo dyskutować, jednak dużo ważniejsze są motywy, które kierują nami gdy decydujemy się daną scenę czy osobę sfotografować. Bo o ile wśród blogerek modowych panuje zwyczaj fotografowania wyłącznie rzeczy ślicznych i błyszczących, o tyle rzesze początkujących “fotografów ulicy” za punkt honoru stawiają sobie fotografowanie tylko tego, co biedne i brudne. Mało jest rzeczy, które irytują mnie tak bardzo jak “artsy” zdjęcia pstryknięte śpiącym na chodniku bezdomnym, najlepiej długoogniskowym obiektywem, żeby nie trzeba było za blisko podchodzić, koniecznie przerobione na czarno-białe. Naprawdę, doprowadza mnie to do szału, i pomijając etyczne kwestie takiego zachowania, które według mnie jest najzwyklejszym wykorzystywaniem, aż słabo mi się robi od tego taniego, efekciarskiego grania na emocjach. Takie zdjęcia są proste do zrobienia, nie stanowią żadnego wyzwania i jest ich już na świecie dużo za dużo - nie róbmy więcej. 

Nie mówię oczywiście, że fotografowanie osób bezdomnych czy w inny sposób dotkniętych przez los jest złe samo w sobie, widziałam kilka wspaniałych projektów fotografów pracujących w takich właśnie środowiskach, jednak różnica między osobą, która realizuje swój przemyślany projekt czy uwiecznia pracę z daną społecznością, a taką, która w przelocie pstryka fotkę z przyczajenia, aby po ozdobieniu jej winietą wrzucić na Facebookowy fanpage “Imię Nazwisko Photography”, jest według mnie ogromna.

Bruce Gilden talking about his methods and ethics, or should I say, lack of ethics

I don’t think that shooting only “beautiful” or “ugly” things is wrong, or that the only right way is to 'objectively' show people and things the way they are. Street photography doesn’t have to be documental, there are many great works tinted with a strong, subjective vision of the author - a great example is the funny, mocking series “Life’s a beach” by Martin Parr. The key notions we should follow are simple respect and empathy. Every opportunity to take interesting street photos makes me happy, but I could never use the methods à la Bruce Gilden and his followers, who literally attack their victims with their lenses and, what’s even worse, flash lamps. Gilden is considered by many to be the legend of street photography, but to me his pictures of mostly scared and covering up, often elderly, people, have rather moderate value.

Nie uważam też, żeby fotografowanie wyłącznie “brzydkich” czy “ładnych” rzeczy było niewłaściwie, ani że jedyną dobrą drogą jest możliwie “obiektywne” pokazywanie rzeczy i ludzi jakimi są. Fotografia miejska wcale nie musi być czysto dokumentalna, powstało wiele świetnych prac z mocna, subiektywna wizją autora, doskonałym przykładem jest zabawna, lekko prześmiewcza seria Martina Parr’a “Life’s a beach”. Kluczem, którym powinniśmy się kierować, jest natomiast najzwyklejszy w świecie szacunek i empatia. Każda możliwość zrobienia ciekawych, miejskich zdjęć niesamowicie mnie cieszy, jednak nigdy nie mogłabym stosować metod a’la Bruce Gilden i jego naśladowcy, dosłownie atakujący swoje ofiary obiektywem, a co gorsza zwykle i lampa błyskowa. Gilden jest przez wiele osób uważany za legendę miejskiej fotografii, jednak dla mnie jego zdjęcia, przedstawiające głównie przestraszonych i zasłaniających się ludzi, często starszych, maja dość umiarkowana wartość.

To keep the balance, I recommend great pictures by Henri Cartier-Bresson, the classic of street photography, for whom lack of drastic measures is not an obstacle to create really outstanding pictures. Taking classy pictures takes more effort than choosing a soft, yet showy, option. But as in case of any other discipline, it’s worth it. Let me know what you thoughts are!

Dla równowagi polecam Wam za to wspaniałe zdjęcia Henri Cartiera-Bressona, klasyka ulicznej fotografii, któremu brak drastycznych środków działania nijak nie przeszkadzał w tworzeniu naprawdę wybitnych fotografii. Robienie zdjęć z klasa wymaga więcej wysiłku, niż efekciarskie pójście na łatwiznę, ale jak tak jak przypadku wielu innych dziedzin życia, warto ten wysiłek podjąć. Dajcie znać co myślicie, jestem bardzo ciekawa!