In a Paris state of mind

Dziś relacji z Paryża część druga- niespodziewanie okazało się, że zdjęć mam tyle, że wkrótce pojawi się jeszcze i trzecia. Otwierają ją zdjęcia z sobotniego poranka- skuszone postem Karoliny, piszącej bloga Paryż z Lotu Ptaka (który naprawdę polecam wszystkim wybierającym się do Paryża, niewybierającym zresztą też- ten blog to jedna z tych perełek, które przywracają wiarę w blogosferę; a o samej Autorce więcej w następnym poście), wybrałyśmy się wczesną porą na Les Puces St. Ouen, czyli wielki targ staroci na obrzeżach miasta. Zanim jednak wsiadłyśmy do metra, naszym paryskim zwyczajem pochłonęłyśmy śniadanie w plenerze- tym razem w tempie ekspresowym, bo koło naszej ławki kręciło się sporo niepokojących gołębi.

Topshop dress and House blouse

Les Puces St.Ouen to najbardziej niesamowity pchli targ, jaki widziałam. A widziałam ich sporo, bo staram się zaliczyć jakiś wszędzie, gdzie akurat jestem- mam wrażenie że takie miejsca wyjątkowo dużo mówią o mieście. Na blogu pojawiły się zdjęcia z targów z Lubljany, Perugii, Krakowa, ale miałam okazję zobaczyć ich dużo więcej- żaden jednak swoim rozmachem nie dorównywał paryskiemu. St. Ouen to właściwie nie jeden targ, ale zbiór rynków, z których każdy specjalizuje się w innej dziedzinie- są targi z drogimi antykami, z obrazami, z ogromną ilością starych książek i gazet, a w końcu i klasyczne targi staroci/osobliwości, gdzie znajdziemy wszystko i nic, a także szereg innych dziwactw. Poniżej ta bardziej ekskluzywna część targu- buldożek niestety nie był na sprzedaż.

A to już pchli targ z prawdziwego zdarzenia, czyli pełno ludzi, tysiące przedmiotów niewiadomego zastosowania i osobliwi sprzedawcy. Chyba wiem już gdzie twórcy Toy Story szukali inspiracji, kiedy rysowali armię zmutowanych zabawek.

Moje absolutnie ulubione stoisko- sklep na samym początku targu Marche Biron, w którym, jeżeli tylko najdzie nas ochota, możemy kupić części starych karuzeli. Jest samolot, jest żyrafa, jest i latająca świnia- o tym miejscu też pisała Karolina i niesamowicie się ucieszyłam,kiedy udało nam się je znaleźć (właściwie równie dobrze można powiedzieć, że sklep znalazł nas, bo po prostu trafiłyśmy na niego przypadkiem, plątając się między stoiskami).

Po wielogodzinnym chodzeniu po targu zrobiłyśmy się głodne, pojechałyśmy więc w okolice Montmartre, żeby poszukać miejsca na obiad. Wybrałyśmy niewielkie lokalne bistro w bocznej uliczce, z dala od głównych turystycznych traktów, i znowu świetnie trafiłyśmy, w dodatku obsługa okazała się być bardzo miła i jeszcze bardziej przystojna. Zjadłyśmy tradycyjnie podaną kurę i kaczkę- może mało spektakularne dania, ale za to idealnie przyrządzone.

Bo'Man, 33 Rue de Notre-Dame de Lorette

Później wybrałyśmy się na Rue Lepic, żeby odszukać Cafe des Deux Moulins, tą samą, w której pracowała filmowa Amelia. Znalazłyśmy, ale miejsce nie zrobiło na nas najlepszego wrażenia, zajrzałyśmy więc tylko do środka i poszłyśmy dalej. Mam wrażenie, że popularność, jaką przyniósł kawiarni film, skutecznie pozbawiła ją charakteru.

Zamiast jeść deser w zatłoczonej kawiarni, przeszłyśmy się do piekarni/cukierni Coquelicot, tuż przy metrze Abesses. Poleciła mi ją w mailu Marysia- nie dość że wnętrze jest urocze, obsługa niesamowicie miła, to jeszcze można tam kupić genialny creme brulee, podobno najlepszy w Paryżu. Tak właśnie uczyniłyśmy i miałyśmy w planie zjeść go, siedząc na ławce na pobliskim Square Jehan Rictus i podziwiając ścianę z wyznaniami miłości w różnych językach, jednak w związku z tym że zaczęło padać, musiałyśmy się przenieść pod budkę strażnika. Nie przeszkodziło nam to zupełnie w odbiorze deseru- nie wiem czy był to najlepszy creme brulee w Paryżu, ale na pewno był najlepszym, jaki jadłam, a ponieważ to jeden z moich ulubionych deserów, to jem ich naprawdę sporo. Krótko mówiąc, był super i bardzo polecam.

Coquelicot, 24 Rue Abesses

Jeżeli chodzi o sam Montmartre, to fajnie jest się po prostu powłóczyć po jego licznych uliczkach, nie przejmując się zbytnio mapą i unikając brzydkiej głównej ulicy, prowadzącej od metra Anvers do stóp wzgórza, na którym znajduje się Sacre Coeur. Przy odrobinie szczęścia można natknąć się na ukryte, tajemnicze ogródki, dziwne rzeźby, stare księgarnie, cmentarz czy urokliwe winnice. 

I na koniec nasza kolacja z któregoś dnia, czyli ślimaki- znajomi zabrali nas w miejsce, gdzie podobno są naprawdę dobrze przyrządzone. Mnie nie zachwyciły, chociaż przeszkadzała mi chyba głównie świadomość, że to co jem to jednak ślimak, kłócąca się z moim plebejskim gustem jedzeniowym. Ani i innym znajomym bardzo smakowały. Adresu ani nazwy nie pamiętam, poza tym inne zamówione tam przez nas potrawy były dość nędzne, myślę więc że nie warto tego miejsca polecać.

Pierwszą część relacji z Paryża możecie przeczytać tutaj, a inne posty z podróży pod tym linkiem. Kolejna część wkrótce.